2011թվականին այն ժամանակվա ֆինանսների նախարար Վաչե Գաբրիելյանը լրագրողների հետ հանդիպմանը, խոսելով ՀՀ պետական պարտքի մասին ասել է, «2011 թվականին մենք ենթադրում ենք, որ դա կլինի նույն չափի վրա, այսինքն` մենք 2011 եւ 2012 թվականներին կունենանք նույն «համախառն պարտք — ՀՆԱ» հարաբերակցությունը, չենք մոտենա օրենքով սահմանափակված սահմանին, եւ պարտքի բեռը արդեն 2013 թվականից կսկսի նվազել»:
Իրականությունը
Ի հեճուկս Վաչե Գաբրիելյանի 2011թ․-ի կանխատեսումների, պետական պարտքը ոչ միայն չսկսեց նվազել, այլ սկսեց աճել՝ 2010թ․-ի 3 միլիարդ 795 միլիոն դոլարից 2014թ․-ին այն հասավ մինչև 4,4 միլիարդի ։
«Համախառն պարտք — ՀՆԱ» հարաբերակցությունը 2010-ից հետո նույնպես սահուն աճել է, ոչ թե մնացել նույնը և ապա նվազել։ Ըստ արժույթի միջազգային հիմնադրամի կանխատեսումների այս հարաբերակցությունը շարունակելու է աճել նաև ապագայում։
ՀՀ պետական պարտքի աճը չափազանց մտահոգիչ է նաև, քանի որ պարտքի հսկայական մասը ոչ թե ներքին այլ երկրի արտաքին պարտքն է։ Ի տարբերություն համադրելի միջազգային վարկանիշ ունեցող երկրների՝ ՀՀ կառավարության արտաքին պարտքի կշիռը բավականին մեծ է:
ՀՀ կառավարության արտաքին պարտքի կշիռը ընդհանուր պետական պարտքի մեջ 2015թ. տարեվերջի դրությամբ կազմել է 83․5%, երբ Վրաստանում այն կազմել է 78․5%, Մակեդոնիայում 61%, Ալբանիայում 41%, իսկ ահա Մոլդովայում ընդամենը 16%։
Կանխատեսվում է, որ 2017-2019թթ. ընթացքում յուրաքանչյուր տարվա վերջին ՀՀ կառավարության պարտք / նախորդ տարվա ՀՆԱ ցուցանիշը գերազանցելու է 50%-ը, ուստի, համաձայն «Պետական պարտքի մասին» ՀՀ օրենքի 5-րդ հոդվածի 7-րդ կետի, 2018թ-ից սկսած յուրաքանչյուր տարվա պետական բյուջեի դեֆիցիտը չպիտի գերազանցի ՀՆԱ-ի վերջին երեք տարիների ծավալների միջին ցուցանիշի 3 տոկոսը:
*2016թ․-ի համար գրված է արտաքին պարտքը սեպտեմբերի դրությամբ