Մարտի 6-ին Երևանում գտնվող «Սպուտնիկ Արմենիա» մամուլի կենտրոնում տեղի ունեցավ «Ռոսսիյա սեգոդնյա» միջազգային տեղեկատվական գործակալության գլխավոր տնօրեն Դմիտրի Կիսելյովի և ռուսաստանցի հայտնի հաղորդավար Վլադիմիր Սոլովյովի ասուլիսը:
Հիմնական ուղերձներից մեկը, որ կրեմլյան քարոզչության ղեկավարները բերել էին Երևան, վերաբերում էր Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին զենք մատակարարելուն, իսկ հիմնական նպատակն այդ փաստը հայ հասարակության համար պակաս սուր դարձնելն էր, ավելին՝ համոզելը, որը ՌԴ կողմից Ադրբեջանին զենք վաճառելը ձեռնտու է հենց Հայաստանին:
Ասուլիսի բանախոսները, մեծ հաշվով, ներկայացնում էին այս հարցում պաշտոնական Մոսկվայի դիրքորոշումը, այն է՝ զենքերի առևտուրն ընդամենը բիզնես է և որ եթե Ռուսաստանը զենք չվաճառի Ադրբեջանին, դա կանեն մյուսները:
Իրականում, սակայն, Կիսելյովն ու Սալավյովը Երևանում գնացին ավելի հեռու ու առաջ քաշեցին այլ «մանրամասներ» ևս:
Օրինակ, զարգացնելով զենքի առևտրաշրջանառության մասին իր մտքերը՝ Դմիտրի Կիսելյովն ասաց հետևյալը՝ Ռուսաստանը զենքի վաճառքից ստանում է իրական փողեր Ադրբեջանից, զարգացնում իր ռազմաարդյունաբերությունը և զենքեր տալիս Հայաստանին (տեսանյութի մեջ 7:25 վայրկյանից):
Մյուս հետաքրքիր շեշտադրումը, որ բերել էին բանախոսները Մոսկվայից, այն թեզն է, որ եթե ՌԴ-ն զենք չվաճառի Ադրբեջանին, ապա դա կանի հենց ԱՄՆ-ն: Այս մասին, մասնավորապես, ասում է Սոլովյովը (9:23): Եվս մեկ ուշագրավ նրբություն՝ Կիսելյովն ու Սոլովյովը Երևանում ասում էին, որ ունենալով զենքի առևտրաշրջանառություն Ադրբեջանի հետ, Ռուսաստանը ազդեցության որոշակի լծակներ են պահպանում Բաքվի վրա:
Այնինչ, պարոնայք քարոզիչների պնդումները իրականում հեռու են իրականությանը մոտ լինելուց: Նրա մասին, թե ռուս-ադրբեջանական ռազմաառևտրաշրջանառությունը կարող է ինչ-ինչ կերպով ձեռնտու լինել Հայաստանին, ապրիլյան պատերազմից հետո չարժե նույնիսկ խոսել: Ինչքան էլ որ Մոսկվայից հայտնեն, թե առևտուրն ընդամենը բիզնես է, քաղաքականություն չկա և այլն, հայ հասարությունը անցած տարի քաջ գիտակցեց, որ հենց ռուսական զենքն է պատճառ դառնում հայ զինվորների մահվան ու որ, եթե Ադրբեջանը չունենար այդպիսի հարձակվողական ռուսական զենքեր, ապա չէր էլ մտածի հարձակման մասին:
Ինչ վերաբերում է Ռուսաստանի կողմից Հայաստանին զենքեր մատակարարելուն, ապա Երևանը Մոսկվայից գնում է այդ զենքերը, ինչպես և Բաքուն: Չնայած նրան, որ ՀՀ-ն որոշ դեպքերում զենքերը գնում է վարկային պայմանագրերով, իրողությունն այն է, որ զենքերն այդ գնվում են, և Մոսկվան անվճար չի տրամադրում դրանք Հայաստանին:
Բանախոսների մյուս տեսակետը, որ եթե ՌԴ-ն զենք չվաճառի, ապա դա կանի ԱՄՆ-ն, ոչ մի աղերս չունի իրականության հետ, քանի որ ԱՄՆ-ն ոչ միայն հարձակվողական զենքեր, այլև ցանկացած այլ տիպի զենքեր չի մատակարարում հակամարտող կողմերին։
Ռուսաստանն ու Ադրբեջանը ռազմական համագործակցություն են իրականացնում վաղուց: Ադրբեջանը, ինչպես հայտնի է, վերջին տարիներին մինչև 5 միլիարդ դոլարի զենք է գնել ՌԴ-ից: Նման ծավալների շրջանառությունը, անշուշտ, առաջացնում է ազդեցության լծակներ երկու կողմերի վրա էլ: Միայն թե զարգացումները ցույց են տալիս, որ Մոսկվայի լծակներն անզոր են եղել ապրիլյան արնահեղությունը կանխելու համար, իսկ Բաքվի լծակները, փաստորեն, եղել են ավելի ազդեցիկ, նման արկածախնդրության քարտ-բլանշ ստանալու համար:
